ازدواج و روابط پس از آسیب مغزی ضربه ای

ازدواج و روابط پس از آسیب مغزی ضربه ای

در این مقاله

روابط طولانی مدت و ازدواج با چالش ها و حتی تهدیدهای مشارکت مشخص شده است. پس از همه ، یک دلیل وجود دارد که 'در بیماری و در سلامتی و جهنم ، برای خوب یا بد' بخشی از مبادله استاندارد نذر زناشویی شده است.

اگرچه برخی از چالش ها از دنیای پیرامون ما ناشی می شود ، مانند اقتصاد بد یا یک فاجعه بزرگ ، اما برخی از آنها در مشارکت یا حتی چالش برانگیزتر از یک فرد در روابط بوجود می آیند.

به نظر می رسد هنوز بدتر ، آسیب های عصبی مانند آسیب مغزی اغلب خود به خود و بدون تقصیر هیچ شریکی رخ می دهد.

اگرچه یک رابطه پس از آسیب مغزی ضربه ای با چالش های جدیدی روبرو است. اما این چالش ها غیرقابل عبور نیستند و در صورت پیمایش صحیح حتی می توانند رابطه را نزدیکتر کنند.

همچنین تماشا کنید:

در مواجهه با یک چالش منحصر به فرد

شایان ذکر است که حوادث و تشخیص های پزشکی با سایر تهدیدهای رابطه متفاوت است. اگرچه ممکن است در سطح آگاهانه آن را درک نکنیم ، اما آسیب مغزی می تواند یک مورد منحصر به فرد ایجاد کند فشار بر یک رابطه با توجه به منبع مبدا آن.

یک اقتصاد شنیع یا یک فاجعه بزرگ از جهان پیرامون ما بوجود می آید ، که فشار بدخیمی را به یک رابطه از خارج وارد می کند.

اگرچه مسلماً استرس زا است ، اما چنین وقایعی که از خارج به وجود می آیند می توانند تأثیر نزدیکی یک شریک زندگی را داشته باشند.

در چنین شرایطی ، برای حمایت از شریک زندگی خود ، باید 'واگن ها را بچرخانید' یا 'در آنها را فرو کنید' سختی مشترکی را که سرنوشت تحمیل کرده تحمل کنید روی آنها

مانند گرافیت که توسط گرما و فشار به یک الماس تبدیل می شود ، شرکایی که برای غلبه بر یک چالش با هم کار می کنند می توانند پیروزمندانه ظاهر شوند و برای آن قویتر باشند.

اگرچه حوادث و تشخیص های پزشکی فشار مشابهی را اعمال می کنند ، اما منبع اصلی ایجاد اوضاع را پیچیده می کند.

جهان پیرامون این رابطه مقصر نیست. عامل استرس زا غیر منتظره وضعیت پزشکی یک شریک زندگی است. ناگهان آن شخص ممکن است به شخصی تبدیل شود که نیازمند باشد و توانایی کمک به او را نداشته باشد.

علی رغم تلاش همه ، این پویایی می تواند احساس کینه به وجود آورد. در آن لحظه ها به خاطر سپردن ضروری است شرکا در یک تیم هستند .

بودن در یک تیم

تصدیق و آگاهی از چالشهای منحصر به فرد a ازدواج یا رابطه بعد از ضربه فقط نیمی از جنگ است. یکی دیگر از کارهای مهم برای حمایت از طریق بیماری و سلامت برای شرکا ، قرار گرفتن و ماندن در یک تیم است.

از قضا ، مغز انسان پیچیده ما می تواند این کار را دشوار کند.

می بینید که به عنوان یک انسان ، طبع ماست که چیزها را دسته بندی می کنیم. رفتار دسته بندی محصولی از انتخاب طبیعی است ، به ما کمک می کند تا با سرعت بخشیدن به تصمیم گیری زنده بمانیم و شاهد ظهور آن در اوایل کودکی هستیم.

ممکن است یک شی امن یا خطرناک باشد. یک حیوان ممکن است دوستانه یا پست باشد هوا ممکن است راحت یا ناراحت کننده باشد. یک فرد ممکن است در شادی ما کمک کند یا مانع آن شود.

با افزایش سن ، جهان را می آموزیم و بسیاری از ویژگی های آن خاکستری است تا 'سیاه و سفید' ، اما غریزه طبقه بندی همچنان باقی است.

بنابراین ، وقتی کسی که دوستش داریم به طور موقت یا دائماً یک رویداد پزشکی را از کار بیاندازد ، غریزه طبقه بندی ما می تواند پارادوکسی بی رحمانه ایجاد کند ، عزیز را به عنوان 'پسر بد' در مسیر خوشبختی ما قرار دهد.

این می تواند اتفاق بیفتد زیرا آن م componentلفه بقای دسته بندی به ما می آموزد - از سنین جوانی - به سمت خوب و دور از بد حرکت کنیم.

در یک رابطه بعد از آسیب مغزی ، چالش ها و تعهدات بیشتری برای شریک آسیب دیده ظاهر می شود. اما بازمانده سختی ایجاد نمی کند - آسیب مغزی آنها است.

مسئله این است که ذهن طبقه بندی کننده ما فقط می تواند بازمانده را مشاهده کند ، نه آسیب مغزی. بازمانده را که اکنون نیازمند است و توانایی کمتری در مشارکت دارد ، می توان به اشتباه به عنوان بد طبقه بندی کرد.

اما نکته بد ، آسیب مغزی است و نه بازمانده ای که آن را تحمل کرده است. و در آن متناقض بی رحمانه نهفته است: آسیب مغزی بر بازمانده تأثیر گذاشت ، اما با تغییر در رفتار یا شخصیت بازمانده ، می تواند مغز یک شریک زندگی را در دسته بندی غلط بازماندگان قرار دهد.

اگرچه یک فرد دچار آسیب مغزی شده است ، اما امیدوارم اکنون مشخص شده است که این رابطه باعث پایداری آن شده است.

شرکایی که می توانند به یکدیگر - و به خود - یادآوری کنند که آسیب مغزی شخص بدی است می توانند بر 'من در برابر شما' غلبه کنند که طبقه بندی غریزی ممکن است به اشتباه ایجاد کند.

آنها می توانند در همان سمت نبرد 'ما در برابر آسیب مغزی' قرار بگیرند. و بعضی اوقات با یک یادآوری ساده می توان به آن دست یافت: 'هی ، به یاد داشته باش ، ما در یک تیم هستیم.'

به آتش سوخت اضافه نکنید

یک جنبه بارز بودن در یک تیم یکسان است خلاف اهداف تیم کار نمی کند

بازیکنان فوتبال توپ را به سمت دروازه بان خود لگد نمی زنند. به نظر می رسد به اندازه کافی ساده است ، اما وقتی احساساتی مانند ناامیدی یا کینه توزی را فرا می گیرد و رفتار ما را هدایت می کند ، می توانیم کارهایی انجام دهیم که وضعیت را بدتر کند.

گرفتار آن احساسات نشوید و به آتش بنشینید.

برای بازماندگان ، به طور فعال با احساس بی فایده بودن یا قربانی شدن مبارزه کنید.

یکی از بدترین کارهایی که یک بازمانده می تواند انجام دهد - برای رابطه آنها پس از آسیب مغزی آسیب رساننده - این است که با این ایده که یک قربانی یا بی فایده است ، همخوانی داشته باشد.

درست است که یک بازمانده ممکن است نسبت به قبل توانایی انجام برخی کارها را داشته باشد ، اما عدم انعطاف پذیری توجه به توانایی های از دست رفته ، دیدن توانایی های باقی مانده را دشوار می کند.

برای شرکایی که آسیب مغزی را تحمل نکردند ، یک بازمانده را جنجال و تحریک نکنید.

زنده ماندن از آسیب مغزی و بهبودی از آن به اندازه کافی سخت است بدون اینکه بخواهید از طرف شریک زندگی خود احساس پرستاری یا دلهره کنید. و اگر هدف تیم بازسازی بازمانده است ، شیرخوارگی توپ را از آن هدف دور می کند.

همچنین ، از نشان دادن آسیب پذیری نترسید. شرکای آسیب دیده ممکن است احساس فشار کنند تا به نظر برسد که 'همه چیز را تحت کنترل دارند' ، اما اغلب چنین نیست ، و به هر حال نما اغلب قانع کننده نیست.

در عوض ، پذیرش و اشتراک احساس آسیب پذیری ممکن است به بازمانده اطمینان دهد که آنها در مبارزه با تغییرات تنها نیستند.

رابطه را تغذیه کنید

رابطه را تغذیه کنید

در یک رابطه بعد از آسیب مغزی آسیب دیده ، شرکا باید سعی کنند بر خلاف اهداف مشترک کار نکنند ، اما باز هم کافی نیست.

هر رابطه عاشقانه اگر قرار است دوام بیاورد باید در طول مسیر تغذیه شود. به هر حال ، حتی یک گیاه آپارتمانی که - در برابر حشرات و عناصر خشن خارجی محافظت نشود - اگر به آن آب ، غذا و مقدار مناسب نور خورشید ندهند ، هنوز پژمرده خواهد شد و می میرد.

برای بازماندگان ، راه هایی برای استفاده پیدا می کنند. با داشتن هدف مشترک توانبخشی ، اقدامات خاصی را پیدا کرده و متعهد به انجام آنها شوید.

بازماندگان همچنین باید از شرکای خود در مسئولیت های جدید حمایت کنند. شرکا ممکن است مسئولیت های جدیدی را به عهده بگیرند که زمانی وظایف بازماندگان بودند (به عنوان مثال ، آشپزی ، کارهای حیاط).

بازماندگان می توانند با پذیرفتن این تغییر و حتی احساسات ناشی از آن ، با ارائه کمک و راهنمایی ، به شرکای خود کمک کنند (به خصوص اگر به جای انتقادهایی مانند 'من این کار را نمی کردم.')

در آخر اینکه ، بازماندگان می توانند از دوستان و خانواده بخواهند تا به شریک زندگی خود کمک کنند.

شرکای آسیب دیده ممکن است تمایلی برای کمک گرفتن نداشته باشند زیرا احساس می کنند 'باید بتوانند خودشان امور را اداره کنند'.

اگرچه انجام هرگونه انتظار غیرمعقول بهینه است ، اما در صورت درخواست بازمانده از دوستان ، خانواده و سایر طرفداران ، می توان سریعتر تسکین داد.

برای شرکا ، به شریک زندگی خود کمک کنید تا روش های جدیدی را برای استفاده پیدا کند (یا روش های قدیمی را تنظیم کنید).

اگر شرکا از این ایده که بازماندگان هنوز هم سهم زیادی دارند ، منصرف شوند ، با این فکر که آنها سنگین هستند یا توجه خود را به کاری که نمی توانند انجام دهند ، معطوف می کنند ، مشارکت برای بازماندگان بسیار دشوارتر خواهد بود.

رابطه ای را که می خواستید دنبال کنید

می توان برخی از توصیه های فوق را به عنوان تخفیف آسیب به رابطه ناشی از آسیب مغزی دسته بندی کرد. گرچه تا حدودی بدبینانه است ، اما این طبقه بندی کاملاً نادرست نیست.

بیایید انصاف داشته باشیم و یک حقیقت دردناک را بپذیریم: با چیزی به عنوان آسیب مغزی که زندگی را تغییر می دهد ، بسیاری از موارد زیر کنترل آسیب است. اما لازم نیست کنترل خسارت تنها واکنش باشد.

همانطور که در بند اول این ستون ذکر شد ، آسیب مغزی با هر استانداردی یک چالش است. اما با کمی انعطاف پذیری روانشناختی ، می توانیم آن را به عنوان یک فرصت شناسایی کنیم.

شرکای موجود در یک رابطه پس از آسیب مغزی آسیب دیده مجبور می شوند که جای خود و آنچه برای آنها مهم است را دوباره ارزیابی کنند.

در صورت تمایل ، از طریق اقدام متعهدانه و هدایت شده توسط ارزشهای مشترک ، می تواند رشد و تکامل را به سمت اهداف مشترک شرکا سوق دهد.

با در نظر داشتن این موضوع ، و در حالی که نقش ها ، وظایف و انتظارات در حال تغییر است ، ارزش دارد که به سمت رابطه ای که می خواهید حرکت کنید - آسیب مغزی یا نه.

بنابراین، اگر قبل از آسیب مغزی نرفته اید ، یک قرار ملاقات داشته باشید.

همه شرکا باید روابط خود را پرورش دهند با وقت صرف شده در تنهایی. این زمان کنار هم بودن ، اگر نه مهمتر از قبل از فشار روانی بیشتر بر رابطه پس از آسیب مغزی ضربه ای است.

در نظر گرفتن مشاوره زوجین با یک گفتاردرمانگر .

مشاوره زوجین می تواند به تسهیل گفتگو بین شرکا ، شناسایی منابع تکرار درگیری و ارائه مشاوره سازنده یا ارائه ابزار و منابع کمک کند.

و در صورت وجود ، رابطه جنسی درمانی را با یک متخصص کاردرمانی یا متخصص دیگر در نظر بگیرید.

با توجه به تأثیرات متنوع آسیب مغزی (جسمی و روانی) ، و از آنجا که صمیمیت جسمی یکی از ملفه های اساسی هر نوع رابطه عاشقانه است ، یک فرد حرفه ای می تواند به زوجین کمک کند تا زندگی خود را حفظ کنند یا برقراری صمیمیت جنسی در روابط آنها .

اشتراک گذاری: